De magie van Stilte…
In de herfstvakantie heb ik me ondergedompeld in de Stilte met een grote S. Mijn eerste 6-daagse stilteretraite in het klooster van Biezenmortel. Wat een magische ervaring was dat! Ik heb mezelf de tijd gegund om het denken te laten kalmeren, zodat ik daaraan voorbij in contact kon komen met wie ik werkelijk ben. Wie ben ik zonder al mijn oordelen, overtuigingen, spanningen en stress van hoe ik en het leven ‘zou moeten zijn’? Al die aspecten van het ego en het denken die me voortdurend bestoken en me weg houden uit de ervaring van het nu. Weer terug naar de bron van stilte, liefde en bewustzijn die altijd aanwezig is, maar zo snel overschaduwd wordt. De stem van wijsheid en inspiratie die daaruit ontspringt, wordt vaak gereduceerd tot een zacht gefluister, bijna onhoorbaar. De stemmen van het ego zijn immers zoveel luider en gewend om alle aandacht te krijgen.
Stapje voor stapje ben ik dieper de stilte ingezakt, met ups en downs, want het denken laat zich niet zomaar uit het veld slaan en laat daarom zijn stem nog duidelijker horen! Alsof er een vergrootglas gelegd wordt op al mijn patronen en hardnekkige negatieve overtuigingen. Pijnlijk, maar oh zo waardevol om werkelijk te kunnen zien wat ik mezelf aan doe door voortdurend al die gedachten voor waar aan te nemen. Ik kan bewust een stap terug doen en er van een afstandje naar kijken, wetende dat ik niet mijn gedachten ben. In de stilte tussen alle gedachten door, ontspringen dan de pareltjes van het diepe weten en voelen. Zachtheid en liefde tonen zich aan mijzelf en mijn omgeving. Ook al zijn het soms maar korte momenten.
De magische beleving van de natuur als ik haar echt zie zonder filters van het denken. Het bos met al haar leven wordt ineens sprookjesachtig en ik laat tranen van diepe ontroering in contact met dieren die ik ontmoet. Ik voel dat ik me meer open, langzaam brokkelen de ‘beschermende’ muren om mij heen wat af. Verbinding voelen met de natuur maar ook met de deelnemers in de groep. Want samen zijn in stilte verbindt zo veel meer, iedereen is dan gelijk. Allemaal ons eigen proces doorlopend om in contact te komen met wie we werkelijk zijn. Door verschillende lagen heen bewegen van kwetsingen, trauma’s, conditioneringen, overtuigingen en zo nu en dan uitkomend bij zachtheid, liefde, ontspanning en rust. Dat gaat met een lach en een traan en zeker niet altijd zonder frustratie en weerstand, maar alles gedragen door de stille aanwezigheid van de groep. Soms kleine momenten, soms wat langer in de ervaring kunnen blijven. Ook die kleine momenten hebben zo veel waarde ook al lijken ze nog zo vluchtig. Maar het is een begin van de weg terug naar huis, waar we allemaal diep van binnen zo naar verlangen. En het is allemaal aanwezig, altijd. Overwoekerd door alles wat we mee hebben gemaakt in ons leven, conditioneringen, overgenomen overtuigingen en niet meer beseffen dat we al heel en goed zijn zoals we zijn.
Deze eerste stilteretraite heb ik weer stapjes gezet op weg naar huis. Mijn thuis, in mezelf. En nu, een paar weken na de retraite merk ik dat het best lastig is om contact te blijven houden met wat ik ervaren heb tijdens de retraite, maar het is niet weg. Ik kan er heel bewust mijn aandacht aan geven. Mezelf herinneren aan de stilte die altijd aanwezig is. Ik mediteer nu weer dagelijks en een volgende stilteretraite staat al op mijn bucketlist voor komend jaar. Ik geloof in de helende kracht van de Stilte met een grote S…
